ΠΕΡΙ ΑΦΡΟΣΥΝΗΣ ΚΑΙ ΑΦΡΩΝΟΣ

ΠΕΡΙ ΑΦΡΟΣΥΝΗΣ ΚΑΙ ΑΦΡΩΝΟΣ

Παροιμ. 23,9.- «Εἰς ὦτα ἄφρονος μηδὲν λέγε, μήποτε μυκτηρίσῃ συνετοὺς λόγους σου».

Παροιμ. 19,3.- «Ἀφροσύνη ἀνδρὸς λυμαίνεται τὰς ὁδοὺς αὐτοῦ, τὸν δὲ Θεὸν αἰτιᾶται τῇ καρδία αὐτοῦ».

Παροιμ. 26,4-5.- «Μὴ ἀποκρίνου ἄφρονι πρὸς τὴν ἐκείνου ἀφροσύνην, ἵνα μὴ ὅμοιος γένῃ αὐτῷ. Ἀλλὰ ἀποκρίνου ἄφρονι κατὰ τὴν ἀφροσύνην αὐτοῦ, ἵνα μὴ φαίνηται σοφὸς ἑαυτῷ».

Ἀγ.Νεκτάριος. Ὁ ἄφρων εἶναι ἀσεβής, διότι ἡ ἀφροσύνη αὐτοῦ ἀπεπλάνησεν αὐτὸν καὶ ἤγαγεν εἰς τὴν ἄρνησιν τοῦ Θεοῦ· εἶπεν ἄφρων ἐν καρδία αὐτοῦ οὐκ ἔστι Θεὸς.

Ἀγ.Νεκτάριος. Ὁ ἄφρων εἶναι ἐστερημένος φρονήσεως καὶ διορατικότητος καὶ πλανάται ἐν ταῖς σκέψεσιν αὐτοῦ· ὁ ἄφρων ἐμπίμπτει εἰς ἐπιθυμίας πολλὰς, ἀνοήτους καὶ βλαβερὰς καὶ φέρεται βαδίζων ὁδοὺς σκολίας εἰς ὄλεθρον καὶ ἀπώλειαν. 

Ἀγ.Νεκτάριος. Ἡ ψυχὴ τοῦ ἄφρονος ἀποβαίνει φιλοσώματος καὶ σαρκώδης, τὸ δὲ ἐν αὐτῇ φῶς ἀπέβη σκότος· θεωροῦσα τὸν κόσμον οὐδὲν ἄλλο βλέπει ἢ τὴν ἄστατον ὕλην ἐν ταῖς ποικίλαις μορφαῖς αὐτῆς· ἡ ὀξυωπία αὐτῆς οὐδὲν διακρίνει ἐν τῷ σκότει τῷ περικαλύψαντι αὐτήν, ἢ τὴν ὕλην ἐστερημένην πνεύματος.

Φίλωνος. Μεγαλύτερο κακὸ ἀπὸ τὴν ἀφροσύνη δὲν ὑπάρχει στὸν ἄνθρωπο, τοῦ ὁποίου ὁ νοῦς ἔχει πάθει βλάβη στὴ λειτουργία τοῦ συλλογισμοῦ.

Ὅταν ὁ Σόλων ρωτήθηκε ἀπὸ μερικοὺς γιὰ ποιὸ λόγο δὲν μιλοῦσε στὴν παρέα, ἀπὸ ἀφροσύνη ἢ ἔλλειψη λόγων; τοὺς εἶπε: πῶς εἶναι δυνατὸν νὰ σιωπᾶ ὁ ἄφρων;